Çdo ditë që kalon është gjurma e madhe
mbi gjurmën e vogël të ditës së shkuar...
të hapave që rendin për atje tek hijen lë
ku çfarë ishte, ç’është e ç’do të jetë...
nuk dihet më...
E mekur është harresa dhe e lodhur
si një gjumë në mes i ndërprerë
netët shkurtohen kur mëngjesi përzë yllin
por janë gjithmonë të rënda
kuverta të ashpra që s’ ngrohin
as ftohin,
por veç gërvishtin...
Po ditët si do t’i palosim në vazhdim...
trekëndëshe apo katrore?
Mos do t’i bëjme aeroplanë letre
që fluturojnë mbi një statujë të ngurosur
qiellit me një gropë të errët në gjoks..
apo vallë do shkrumbohen të gjitha
hi ëndrrash në zjarrin e dashurisë
së zezë të këtij dielli të verdhë...
1 comment:
Post a Comment