Jehona e plumbtë

Gerard Manley Hopkins

Si ta ruash- a ka diku ndonjë diçka, ndonjë asgjë të tillë  diçka të panjohur askund, shirit

apo furqetë a gërshet a shtrëngese , gjalm, shul a mbërtheckë a kyc mbyllur

ta mbajë të bukurën, ta ruajë, të bukurën, bukurën, bukurën… nga venitja, shkuarja tej?

 Oh a ka ndonjë mos rrudhosje të këtyre  rrudhave, rreshtit të rrudhave të thelluara

në thellësi? Asnjë ndalese e këtyre lajmëtareve më të zymtë, lajmëtarëve të ngrirë,

lajmëtarëve të trishtuar dhe vjedharakë të gri-së?

Jo s’ka asnjë, s’ka asnjë, oh jo s’ka asnjë

As që ke për të pasur ndonjëherë këtë pamje që tani ke, të mirë mund ta quajmë.

Le të bësh ç’ka mund të bësh, çfarë, të bësh ç’ka të mundesh

por urtësia do të zhduket e para:

Fillo, përsa kohë që jo, s’ka asgjë që mund të bëhet

për ta mbajtur sa më larg

plakjen dhe flokët e bardhë djallëzorë të moshës

rrudhosje dhe rrudha, lëkura që varen, vdesin, më e keqja e vetë vdekjes, lëkura të bëra shuk,

varre dhe vemje, rrënim dhe kalbëzim.

Pra fillo, fillo ta humbësh shpresën

nuk gjëndet asnjë, jo, jo , jo, asgjë nuk gjëndet

fillo humbit shpresën, humbit shpresën

Humbe, humbe, humbe, humbe.

Shqiperoi M.P.

Shenim: Jam krejtësisht e ndërgjegjëshme që shqipërimi im nuk e nderon sa duhet “The leaden echo” te Hopkins,( e cila duhet dëgjuar dhe jo vetëm lexuar), por në emër të dashurisë pa kushte dhe mahnitjes time nga muzikaliteti ritmika dhe forca e fjalës në poemën në fjalë… jam e falur.