Po ikin edhe gjethet… Për ku vallë?
në cilën botë të mistershme
në pranverë, do ringjallen këtë herë?
Aty, i shoh të ndryshken zvogëlohen
shkrihen dalëngadalë...
A do jetojnë në të njëjtën pemë?
Apo në pemën tjetër për karshi?
Një stinë duhet të presin… veç një stinë
që diellin t’a rishohin përsëri.
Kështu dhe ty nga mua veç një vel na ndan
suprinë e dendur opake që jepet në dy anët
nuk ka jo, as kohë, nuk
ka as vend … as kilomentra s’ka
nuk është as qielli a oqeani e deti…a fusha e mali
jo, asnjëra nga këto s’ështe që ndarë na mban …
por veç një tis i thellë.
Me duar të kërkoj… të të kap… të të gjej
por kurrë nuk jemi në dy anët, në të njëjtin vend
dhe kur unë krahët ul nga lodhja të pushoj
në anën tjetër duart zgjat ti dhe fillon…
O qënie e anës tjetër
që kurrë s’të kam takuar
dëgjuar, nuhatur… parë
për sytë e tu, lëkurën zërin…
për ty… për ty, kam mall!
©M.P.
Tetor 2017
No comments:
Post a Comment