Së prapthi

…Megjithate, shkriu bora, e di?

në udhëkryqin

ku nuk më prite dhe nuk të prita.

Një cift të dashuruarish panë me habi

se si kafeja servirur në filxhan të çajit

në cep të tavolines lënë

lëshoi avull dhe u ftoh

në kafenenë ku nuk shkuam.

E qeshura jote dhe e imja bashkë, e di?

U marrosën!

Rendën vrap buzë lumit

pas gjurmëve tona

në udhëzën ku nuk ecëm.

Shtrëngimi krahut tënd si degë ulliri u rrit

dhe fletë lëshoi në parkun ku nuk shkelëm.

Puthja, frymë

nga e cila ti rrodhe tek unë e unë tek ti,

dhe u gjëndëm krejt papritur në botët

e panjohura të njëri tjetrit të shtangur…

Ajo puthje ka hedhur rrënjë brenda nesh

dhe ushqehet në muzgun e purpurt

ku nuk u takuam ne të dy…

Aroma dhe shija e saj mbush hapësirat

në  të cilat më parë

njëherë ishe ti, njëherë unë…

por asnjëherë në të njëjtën kohë…

Të kujtohet mjegulla mbi pjergull, pisha

dhe zhurma monotone e rrëshqitjes së ujrave

që dëgjohej nga dritarja e dhomës

ku ne kurrë nuk ishim?

Shenjat mavi,

u kthyen në ventuza të errta,

që ëmbëlsisht dhimbin

në lëkurët tona që nuk u preken…

Ofshamat në spirale avujsh

varen në pemët anës udhëve të ndryshme

që nuk i kaluam bashkë.

………………………………………………………………

Ndodhi nje eklips i paparë më parë

errësuam njëri tjetrin…

ftohtë, lagështi, terr, erë…

Disa ditë u shkëputen nga kalendarët

ranë dhe humbën për gjithmonë…

©M.P.